کد مطلب:20906 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

مجانين كه در اين دنيا در بدترين شرايط بيپناهي رنج، بيمهري، زندگي ميكنند گناهشان چيست؟ كه بايد يك عمر چون حيوان بسر برند و در آخر به طرز غم انگيزي هم از دنيا بروند؟

جهان طبيعت بر پايه اسباب و مسببات استوار است و اصطكاك و تزاحم در طبيعت آن نهفته است و تصوير ماده منهاي اين ويژگي، نفي وجود آن است.

آتش در هر كجا باشد، اثر ويژه آن سوزاندن است، خواه در كلبه و مسجد باشد خواه در خانه و مغازه .

بنابراين نميتوان انتظار داشت كه جهان ماده خارج از نظام عليت ـ كاري را صورت دهد، و مثلاً الكل فقط در فرد الكلي اثر بگذارد نه در نسل او. يا بيماري سل فقط خود بيمار را از پاي در آورد و در محيط اثر نگذارد.

چنين انتظاري از جهان طبيعت، انتظار بيجايي است و معناي آن اين است كه خداوند در آفرينش تنها به مجردات اكتفا ورزد و اصولاً ماده را در هم پيچيده، اثري از آن ظاهر نشود اين خود مفسده عظيمي دارد كه نتيجه آن، ناديده گرفتن خيرات عظيمي است كه در اين بخش از هستي وجود دارد.

البته ناگواريهايي كه در محيط زندگي ـ به خصوص در بستگان و فرزندان بوجود ميآيد ـ معلول ناآگاهي انسان از قوانين طبيعت و يا احكام الهي است.

طبق تحقيقات به عمل آمده، قسمت عظيمي از معلوليتهاي جسمي و رواني فرزندان، معلول ناآگاهي و احياناً بيمبالاتي والدين است. چه بسا انسان آگاه و مقيد به اصول زندگي، از اولاد سالمتر برخوردار ميشود.

ولي در برابر اين واقعيت، عدل الهي ايجاب ميكند كه گرفتاران بيگناه را از طريق پاداشهاي اخروي،(بقره، آيه 155)و يا تخفيف در احكام، (نور، آيه 61)ومكلف ساختن ديگران در اعانت وهمكاري باحادثهديدگانو معلولان جبران سازد.